پاڻي ۾ حل ٿيندڙ وٽامنز سولائيءَ سان مائي ۾ گڏجي وينديون آهن. انهن ۾ وٽامن سي ۽ اٺئي وٽامن بي شامل آهن. ڇاڪاڻ ته اهي تڪڙي حل ٿي وڃن آهن ۽ تيزيءَ سان جذب ۽ ميٽابولائيز ٿي ويندا آهن، تنهنڪري انهن جا غذائي جزا فوري طور تي جسم جي استعمال ۾ اچي وڃن ٿا ۽ محفوظ ناهن رهندا.
ٻئي پاسي چرٻي ۾ حل ٿيندڙ وٽامنز جيئن ته A، D، E ۽ K جگر ۽ چرٻي واري ٽشو ۾ محفوظ ٿي ويندا آهن ته جيئن بعد ۾ جسم جي ضرورت جي وقت ڪم اچي سگهن. مثال طور سياري ۾ سج جي روشني جي کوٽ جي پورائي ڪرڻ لاءِ اونهاري ۾ وٽامن ڊي جمع ڪرڻ ۾ مدد ڏين ٿا. پر، انهن وٽامنز جي وڌيل مقدار نقصانڪار سطح تائين پهچي سگهي ٿي.
انهيءَ سبب، نيشنل اڪيڊميز آف سائنسز، انجنيئرنگ ۽ ميڊيسن مخصوص وٽامنز جي وڌ ۾ وڌ مقدار بابت حفاظتي معيار مهيا ڪن ٿيون ته جيئن ماڻهن کي محفوظ حد تائين رهندي وٺڻ ۾ مدد ملي سگهي.
وٽامن اي جي وڌيل مقدار جا خطرا
وٽامن اي ڏسڻ جي صلاحيت، مدافعتي نظام ۽ افزائش نسل لاءِ اهم آهي، پر جيڪڏهن ان کي سفارش ڪيل روزاني مقدار کان وڌيڪ ورتو وڃي ته اهو زهريلو ٿي سگهي ٿو. مردن لاءِ سفارش ڪيل روزاني مقدار 900 مائڪروگرام ۽ عورتن لاءِ 700 مائڪروگرام آهي.
وٽامن اي جي وڌيل مقدار جون علامتون گڏيلن جو سور، جگر جو نقصان ۽ پيدا ٿيندڙ ٻارن ۾ نقص ٿي سگهن ٿا. هڪ اهم ڳالهه اها آهي ته گاءِ جي جگر ۾ 6,500 مائڪروگرام کان وڌيڪ وٽامن اي هوندو آهي، جيڪو روزاني محفوظ حد کان ٻيڻو آهي.
وٽامن اي جي وڌيل مقدار جا خطرا
وٽامن اي کي گهڻو ڪري ان جي اينٽي آڪسيڊنٽ خاصيتن جي ڪري ساراهيو وڃي ٿو، پر ان جي وڌيڪ مقدار نقصانڪار ٿي سگهي ٿي. وڌيل مقدار رت ڄمڻ ۾ رنڊڪ وجهي سگهي ٿي، جنهن سان رت وهڻ جو خطرو وڌي سگهي ٿو. ان کان سواءِ ڪجهه تحقيقن ۾ وڌيڪ وٽامن اي جي مقدار کي پروسٽيٽ ڪينسر جي خطري سان پڻ ڳنڍيو ويو آهي.
